فروتنی از ویژگیهای افتخارآفرین فرهنگ ماست که در طول زمان و دگرگونیهای منتج از تغییر زمان ،اگر خود را مطابق با شرائط زمان ننماید ،میتواند از سوی کسانی که خیرخواهی را بیشتر برای ملت خود میخواهند -تادیگران- به عنوان عاملی مشوق برای حتی ادعای مالکیت برمیراث فرهنگی ما تلقّی گردد.
این صحیح است و حتی بایسته، که ما نمی توانیم و شایسته نیست ، در مورد آنچه داریم ،مانند نوکیسگان جنجال و تبلیغات راه اندازیم .اما مرز این خویشتن داری را چه عامل یا عواملی مشخص میکند؟ آنچه در سه دهه اخیر در میهن مظلوم شاهدش بوده ایم حاوی درسهائی بوده که در تاریخ آینده ایران زمین میتواند مواد بسیار ارزشمندی برای مطالعات تحقیقاتی پیرامون عوامل نفوذ و استیلای دشمن دیرین در ایران و حتی بدست گرفتن حاکمیت باشد. چه ،اگر چنین مطالعات و درسهائی انجام نپذیرد ،تکرار این فاجعه ملی ، احتمالا گریزناپذیر خواهد بود.آیا خویشتن داری افراطی در برابر تهاجم ، یکی از دلائلی نبوده که ذره ذره میراث تاریخی ما را میرفته که از دستان ما خارج نموده و راهزنان دیروز را در اشکال مدرن ، تشویق به غارت آنچه داریم نماید؟
*
نمونه ای از آثار بینظیر تاریخ ما که ملاحظه میشود به تنهائی کافیست برای اثبات این واقعیت که هیچ ملتی مانند ایرانیان مرزهای هنر را درنوردیده و افقهای جدیدی یکی پس از دیگری در آن خلق نکرده است.
تناسب ، هماهنگی و توازن ، ازعواملی هستند که تنها یک ملت متمدن میتوانسته بدان دست یافته و بعنوان مدارک مدارج تمدنش در شکل آثارهنری به
ارمغان نهاده باشد مشتاقان را.
